பூக்களில் உறங்கும் மௌனங்கள்...!

பின்புலக்காட்சிகளெதுவும்
புலப்படாப்பொழுது கடந்து
பூனையாய் நிலவலையும் தெருவொன்றின்
வெளிச்சம் குவியும் மையத்தில்
நீயும் நானும் மட்டும்
நின்றிருந்தோம் !

விரக்தியும்,பசியின் வீம்பும்
நிர்க்கதி நிலையும்,விழிநீரும்
நிறைந்திருந்தவுன்
நயனங்களைச் சிமிட்டிச்சிமிட்டி
சக்கையாய்ப் பிழியப்பட்டவுனது
வாழ்வினொரு பக்கத்தை - நீ
திறக்கப்போவதாயெண்ணிக் காத்திருந்தேன் !

என்ன காண நேர்ந்ததுவோ...?
எதைக் கதைக்க வந்தாயோ...?
எதனையுமுன் இதழ் திறக்கவில்லை ;
தோள் தொட்டுக்கேட்டேன்,
விழிநீர் துடைத்துக் கேட்டேன்.
விம்மித்தவித்துத் துடித்து
விளங்காப் பொருளாய்
மௌனம் உதிர்த்தாய் !

வழித்துணை மறுத்து
நீ தனியாய் வீடு சென்றாய் ,
முதுகு காட்டி நான் நகர
பெயர் சொல்லியழைத்து
கையசைத்து விடைபெற்றாய் ;
கண்ணீர் நிரம்பியவுன் செவ்விழிகளினூடு
கலங்கலாய் நான் தெரிந்தேனா?

உதிரும் வரையில் மிக ஆழமான
மௌனத்தை மட்டுமே மொழியாய்ப்பேசும்
மலர்களுக்கு ஒப்பாக
மறுநாளின் விடியலில்
உன் வளவுப்பாசிக்கிணற்று நீரைக்
குருதி நிறமாக்கி
வல்லுறவுக்கும்,வதைப்படுத்தலுக்கும்
ஆற்பட்டுக் கொல்லப்பட்டவுன்
சடலம் மிதந்தது !

நினைத்த பொழுதுதோறும் வந்து
காத்துக் கிடக்கிறோம்
உன்னிடம் கேட்கவென
ஓராயிரம் கேள்விகளோடு
நானும்,நீ துயிலுறுமுன்
கல்லறை மௌனப் பூக்களும்...!

-எம்.ரிஷான் ஷெரீப்,
மாவனல்லை,
இலங்கை.